Even afrekenen graag Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

‘Het dubbele gezicht, dát waren mijn ouders. Gehaktballen en uitgebakken spek om de volgende huishoudgelddag te halen. Maar evengoed een van de eerste auto’s in de straat en een moeder die elke week bij de kapper onder de droogkap zat. Een snel geroerde, wat ze noemen ‘charmante’ man als vader. Maar wel een die dagelijks met zijn neus op zijn nieuwe parketvloer lag om te controleren wat ‘dat tuig’ nu weer met zijn spullen had uitgevreten.’

In ‘Even afreken graag’, schetst Jos Lammers soms met pijn maar vaak met humor in twee verhalen de laatste jaren van zijn beide ouders. De toenemende dementie. Het goede gesprek dat, ondanks de naderende dood, maar niet plaats wil vinden. En het afscheid van een dierbare vader en moeder. Want afrekening of niet, dat waren het.

Recensie(s)

'Geestig, berustend, wijs en ingehouden boos.' Aleid Truijens, schrijver en journalist.

'Een prachtig boek. Nostalgie, liefde, venijn, in een mooie mengeling en met veel humor.' Hans Vervoort, schrijver en recensent.

'Een feest van herkenning.' Delftse Post.

'Met ambivalente gevoelens vertelt de auteur over de langzame aftakeling en de verzorging van zijn hoogbejaarde vader, die in de jeugd van auteur, in de jaren vijftig, als een despoot over het gezin regeerde. De jeugdherinneringen laten onverwerkte rancune zien, maar als de vader uiteindelijk sterft, heeft de auteur zich enigszins met hem weten te verzoenen. Het verhaal heeft de vorm van korte columns, waarin de voortschrijdende dementie van de vader centraal staat. Ergernis, liefde en humor vormen de boventoon. In het tweede verhaal richt de auteur zich rechtstreeks tot zijn moeder, die dan drie jaar dood is. Hij onderneemt een fietstocht naar Frankrijk als een pelgrimage om zijn rouw en zijn herinneringen een plaats te kunnen geven. De pijn en het verdriet om de dood van moeder contrasteren scherp met de soms verbitterde verteltrant in het eerste verhaal over vader, maar beide verhalen zijn goed geschreven, ontroerend en herkenbaar, vooral voor generatiegenoten van auteur (1952). De auteur schreef diverse kinderboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen en columns in o.a. het tijdschrift Libelle. Mooie, ontroerende roman die bij veel lezers herkenning zal oproepen.'

Recensie NBD/Biblion door Hettie Marzak