Mijn hemel Het leven van Carolien Brusik (1873-1942)

Bijzonder om meegenomen te worden in de familiegeschiedenis van de familie Brasik. Jos Lammers schetst een duidelijk beeld van het leven destijds in Amsterdam en Rotterdam waardoor je als lezer een uniek inkijkje krijgt in het leven van de hoofdpersonen uit het boek.

Een boek om zeker weten nog een keer te lezen.

Een prachtig boek waarin de, tot dan toe, onduidelijke familiegeschiedenis van Piet Brasik op een manier wordt beschreven die ontzettend tot de verbeelding spreekt. Dit boek leg je niet zomaar even weg, maar lees je in één adem uit.

'Mijn hemel’ is een historische roman over Carolien Brusik, de oma van de echtgenote van Jos Lammers. Het is een zoektocht naar een vrouw waarover niet gesproken werd. In het laatste deel van het boek legt de auteur uit hoe de zoektocht in zijn werk is gegaan en wat hij te weten is gekomen. De zoektocht werd vertaald in een verhaal. Een integer verhaal waarbij de lezer een bijzonder beeld krijgt van leven in armoede, keuzes die gemaakt moesten worden of voor je gemaakt werden, over de prostitutie en het sociale vangnet van rond 1900 en de decennia daarna.
Op de omslag van deze roman prijkt een afbeelding van een schilderij van Kees van Dongen.
Het verbeeldt een Spaanse vrouw met omslagdoek en waaier, van Dongen schilderde het in 1906. Behalve dat het een bijzonder kleurrijk schilderij is, straalt het ook iets krachtigs uit. Daarom is de keuze voor deze afbeelding een heel mooie opmaat voor het boek.
De buurt wordt door Carolien op een schilderachtige manier beschreven, het lijkt er levendig, gezellig en volks. Er was nog geen elektrisch licht, de mensen woonden dicht op elkaar en je leefde op straat. Koosje had altijd een stalletje met soep om klanten te trekken. Die soep is een motief, die zien we vaker terugkomen in het verhaal; als middel om mannen te lokken, als broodnodig voedingsmiddel om hongerige magen te vullen en als bindmiddel om een gesprek op gang te houden.
Naast Koosje was een kroeg, 't Paard waar de mensen konden dansen, er speelden zelfs hele blaasorkesten.
Natuurlijk was het leven niet rooskleurig, maar zoals Carolien haar herinneringen vertelt lijkt het leven bijna normaal. Ze wist wanneer ze in een ander bed moest slapen, dat hield ze in de gaten, want wanneer moeder een man mee naar boven nam was er voor Carolien geen plaats. Ze ging gewoon naar school, bij de paters van het Pietershuisje op het Roodezand, zoals alle kinderen uit de polder.
Jongens van de kunstacademie kwamen ook bij Koosje, niet voor het bed, maar voor de tekeningen, net zoals Carolien nu getekend wordt.
Wanneer je medische zorg nodig had kon je naar het Burgerziekenhuis aan de Linnaeusstraat. Dat was net geopend toen haar moeder er opgenomen was op de afdeling besmettelijke ziekten, ze leed aan tbc.
Op de vraag of ze een beetje goed voor haar zorgden antwoordde haar moeder:
''Ja hoor, kind’, zei ze. ‘Het zijn allemaal rijke dames hier. Die doen dit uit liefhebberij. Beter dan die Liefdeszusters van de Keizersgracht die eerst bij me kwamen. Een straf van God was het volgens hen, te danken aan mijn zondige leven.''
Het portret is af, de familie heeft antwoorden gekregen op veel vragen en de lezer heeft als een voyeur, maar dan wel op gepaste afstand, mee kunnen kijken naar een leven van een vrouw onder barre omstandigheden.
Toch is het boek niet zwaar geschreven, het is geschetst zonder valse sentimenten. Ik heb respect voor de manier waarop het portret gemaakt is. Het menselijke en het sociale aspect zijn erg mooi uitgewerkt en maken duidelijk dat er maar één misstap hoeft te gebeuren en het hele kaartenhuis stort in elkaar, dit is niet altijd eigen keuze, zaken kunnen je overkomen.

Prachtig boek! Een levensgeschiedenis om van te leren. Een vrouw die altijd maar doorging. Het verhaal heeft veel inruk op me gemaakt.

Een heel goed geschreven verhaal. Heel interessant om te lezen hoe alles is uitgezocht en knap hoe daar een verhaal omheen in geschreven. Zeker de moeite waard om te lezen!

Ik vind het een prachtig boek. De hoofdpersoon, Carolien Brusik die het alleroudste vrouwenberoep uitoefend, sleept je mee in haar werk en leven en de oplossingen die ze kiest om zelfredzaam te blijven. Ze is slachtoffer van haar tijd en dat zijn we natuurlijk eigenlijk allemaal een beetje. Daarom kan de lezer zich identificeren met de hoofdpersoon. De roman berust op enkele waargebeurde feiten die tot nu toe niet bekend waren. De schrijver onderzocht het leven van Carolien Brusik aan de hand van gegevens uit het bevolkingsregister en ander archieven en plaatste ze in de context van de geschiedenis van meer dan honderd jaar geleden. Het is de geschiedenis van een vrouw die net als haar moeder en vriendinnen besloten hebben om niet meer te dromen.

Een beschrijving van het leven van een alleenstaande vrouw in de 19de eeuw, geplaatst in het Amsterdam en Rotterdam van die tijd.